زنگ­ها برای انسان­ها به صدا درآمده­اند.

کمیابی آب شیرین تهدید بزرگی است و منابع محدود و حساس، از سوی دیگر در پایان قرن بیستم تقاضا برای آب 7 برابر شده و  این در حالی  است که  جمعیت فقط 3  برابر افزایش یافته است.

این منبع همگانی در اثر بهره­برداری بی­رویه­ی انسان که اسراف­کار و آلودگی­ساز است روز به روز کمیاب­تر می­شود. 

کم آبی، کوچک شدن دریاچه­ها و رودها آلودگی گسترده و افزایش بیابان­زایی علایم هشداردهنده­ای است ؛ هشدار برای افزایش ضایعات انسانی و تهدید محیط­زیست.

ما می­توانیم از بروز مشکلات اساسی جلوگیری کنیم به شرط آن که سه کار مهم انجام دهیم :

1. فن­آوری را در جای خود قرار دهیم و با توجه به عوامل محیط­زیستی و با قاطعیت در تصمیم­گیری، محیط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی پایداری را بنا نهیم
2. به امکانات و محدودیت­ها توجه کنیم، از طریق کاهش کل مصرف و نیز با منظم و قانونمند کردن، از مناقشات میان مصرف­کنندگان جلوگیری کنیم
3. ارزش بالای آب را مورد توجه همگان قرار دهیم و میزان هدر رفتن آن را کاهش دهیم و در این ره می­توانین از روش­های  مشارکتی استفاده کنیم

اما اگر قرار بود تنها آب را به عنوان کالای بازاری بنگریم نقش مسولان چه می­شد؟ در قبال تمامی افرادی که حتی برای آشامیدن به آب سالم دسترسی ندارند چه باید کرد؟

برای دست و پنجه نرم کردن با بحران آب، بازار و فن­آوری متحدان ارزشمندی هستند اما نهایتا راه­حل این مشکل بر پایه­ی اصول فرهنگی و اخلاقی شکل می­گیرد. در این زمینه توجه به سه نکته مهم ضروری است ؛ شهامت، احساس مسولیت و بخشندگی

شهامت : زیرا به تعویق افکندن تصمیم­گیری نهایی به دلیل در دسترس نبودن اطلاعات و داده­های مورد نیاز مساوی است با اجازه­ی افزایش تقاضا تا حد طبیعی و اقتصادی آن

مسولیت : زیرا بیش از 1 میلیارد نفر در سراسر دنیا و بسیاری از کودکان زمین به آب آشامیدنی سالم  دسترسی ندارند

بخشندگی : از آن جهت که رعایت انصاف و ابراز حس همکاری و یگانگی تنها راه نزدیکی مردم با یکدیگر است

بیایید بجای (( چگونه می­توانیم منابع آب را افزایش دهیم؟ )) این پرسش را جایگزین کنیم که (( چگونه می­توانیم تقاضا برای آب را کاهش دهیم؟ ))

پیام خانم امینیان- مدیرعامل موسسه -  در هم­اندیشی آب، خشکسالی و اثرات آن بر توسعه پایدار گیلان